3D Αναπαράσταση της Μάχης της Δραμπάλας
Παρακολουθείστε την 3Δ αναπρασταση και επεξήγηση της Μάχης της Δραμπάλας.
ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΕΟΡΤΑΣΜΟ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΤΗΣ ΔΡΑΜΠΑΛΑΣ 2020
Χριστόπουλος Δημήτριος, Πρόεδρος Συλλόγου Ακοβιτών Αθήνας-Πειραιά
Σαν σήμερα, 195 χρόνια πριν, ανήμερα της Πεντηκοστής (5-7-1825) ο τόπος ήταν
σκοτεινός. Ο ήλιος μαύρος από μπαρούτι και καπνούς, τα χωριά απο την
Πολιανή εως το Λεοντάρι είχαν πυρποληθεί και παραδοθεί στις φλόγες, ο
απλός κόσμος έτρεχε να σωθεί σε απόμερα μοναστήρια και σπηλιές.
Ακούγονταν μόνο οι ιαχές του πολέμου, τα βόλια, τα γιαταγάνια και τα
τηλεβόλα που ξερνούσαν καυτό μέταλλο, φωτιά και όλεθρο. Το αίμα έρεε
τόσο πολύ, που έκτοτε το ρέμα κατω απο αυτο το ύψωμα ονομάστηκε
Κοκκινόρεμα.
Ανήμερα της Πεντηκοστής, σε αυτό το θεόκτιστο βουνό, οι πρόγονοί μας από όλα τα χωριά της Φαλαισίας και τον υπόλοιπο Μοριά, υπο την αρχηγία του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, ξεκινούσαν να πολεμούν ακατάπαυστα για δύο μέρες και τρεις νύχτες, προσπαθώντας να αναχαιτίσουν την πλημμυρίδα που κόντευε να πνίξει την Πελοπόννησο.
Στο ιστορικό αυτό ύψωμα της Δραμπάλας αναμετρήθηκαν, για πρώτη φορά, τον Ιούνιο του 1825, δύο γίγαντες στρατιωτικοί της εποχής, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και ο Ιμπραήμ Πασάς. Η Μαχη της Δραμπάλας ήταν η τελευταία εκ του συστάδην μάχη ανάμεσα σε Οθωμανούς και Έλληνες. Ήταν η μεγαλύτερη σε έκταση μάχη που διεξήχθη στο χρόνια της επανάστασης στο σημερινό Δήμο Μεγαλόπολης και απο της σκληρότερες και φονικότερες μάχες του αγώνα.
Τόσο σημαντική ήταν η μάχη αυτή, που ο ίδιος ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, είχε εκμυστηρευτεί στον Ακοβίτη Καπετάν Γεώργιο Γεωργαντά ....
«Στην Δραμπάλα που θα βαρέσουμε τον Αράπη εάν τον γυρίσουμε πίσω γλιτώνει η πατρίδα, εάν περάσει και πάει στην Τριπολιτσά χάνεται η πατρίδα για πάντα και εμείς όλοι χαμένοι....»
Για να κατανοήσουμε την σπουδαιότητα της Μάχης της Δραμπάλας και τον λόγο που την παρομοιάζουν με την Μάχη των Θερμοπύλων, θα πρέπει να ακολουθήσουμε την ροή των γεγονότων που μας οδήγησαν σε αυτή.
Η απόβαση του Ιμπραήμ, τον Φεβρουάριο του 1825 στην Μεθώνη, βρίσκει τους Έλληνες σε εμφύλιο πόλεμο και του οπλαρχηγούς της Πελοποννήσου και τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη φυλακισμένους απο την Κυβέρνηση στην Υδρα. Η στρατιά του Ιμπραήμ είναι μεγάλη, άρτια εξοπλισμένη, με ευρωπαϊκά όπλα και πρότυπα οργάνωσης, εκπαιδευμένη από εκτοπισμένους Γάλλους αξιωματικούς του Ναπολέοντα. Ο στόχος της ήταν να καταπνίξει την επανάσταση και να εξανδραποδίσει την Πελοπόννησο.
Κάθε μορφή άμυνας των Έλληνων αποτυγχάνει στις καταστροφικές μάχες στη Σφακτηρία, στο Κρεμμύδι και στο Μανιάκι. Θυσιάζονται γνωστοί ήρωες όπως ο Αναγνωσταράς από το Λεοντάρι, ο Παπαφλέσσας από την Πολιανή, ο Κεφάλας απο το Δυρράχι. Ο Ιμπραήμ καταλαμβάνοντας την Καλαμάτα τον Μαίο του 1825, έμοιαζε πια ανίκητος, σαν άλλος Ξέρξης πριν τις Θερμοπύλες.
Η κυβέρνηση μπροστά στον κίνδυνο, αναγκάζεται να ελευθερώσει τους οπλαρχηγούς της Πελοποννήσου. Οι οπλαρχηγοί, με αρχηγό τον Θ. Κολοκοτρώνη, καταφέρνουν να συγκροτήσουν μια στρατιά 8.000 ανδρών και να οχυρωθούν στις αρχές Ιουνίου στα Δερβένια, το μοναδικό στενό πέρασμα που υπήρχε στον κεντρικό δρόμο από την Καλαμάτα προς την Τρίπολη. Εκεί, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης θέλει να εκμεταλλευτεί τη στενότητα του σημείου για να εξουδετερώσει το αριθμητικό πλεονέκτημα του αντιπάλου. Είναι βέβαιως ότι εκει μπορεί να σταματήσει την κατάκτηση της Τρίπολης.
Όμως, ο προδότης «Εφιάλτης» και η «ανοπαία ατραπός», υπήρχε και αυτή την φορά. Ένας Τούρκος Λεονταρίτης ενημερώνει τον Ιμπραήμ ότι υπάρχει μονοπάτι που παρακάμπτει την θέση άμυνας των Ελλήνων. Ο Ιμπραήμ οδηγεί στις 4 Ιουνίου το στράτευμά του δια μέσου της Σορόκας, στην Φαλαισία και στα νότα των Ελλήνων. Το τέλος της αντίστασης είναι κοντά.
«Ο Θεός έδωσε την υπογραφή του για την ελευθερία της Ελλάδος και δεν την παίρνει πίσω» είχε πει ο αρχιστράτηγος Κολοκοτρώνης και επαληθεύτηκε. Η μοίρα αναπάντεχα ήθελε τον ίδιο εκείνη την μέρα να βρίσκεται στο χωριό Άκοβος για παραλαβή προμηθειών και στρατολόγηση και όχι στην μακρινή θέση οχύρωσης στο Δερβένι όπου είχε τοποθετηθεί το στράτευμα. Μόλις λαμβάνει γνώση του γεγονότος, αντιδρά αστραπιαία. Διατάση του Ακοβίτες να κατασκευάσουν αυθημερόν ταμπούρια στο ύψωμα της Δραμπάλας, στέλνει σήμα να έρθει το μεγαλύτερο μέρος του στρατεύματος στην Δραμπάλα με εξαντλητική νυχτερινή πορεία, και αναχαιτίζει τους ανιχνευτές του Ιμπραήμ. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ήξερε την περιοχή καλά αφού είχε έρθει στον Άκοβο σε ηλικία 15 ετών, εκεί έζησε 12 συναπτά έτη, εκεί στον Άκοβο ανδρώθηκε ως αρματωλός, εκεί παντρεύτηκε και δημιούργησε την οικογένεια του.
Την επόμενη μέρα, στις 5 Ιουνίου οι πύλες προς την Τρίπολη ήταν κλειστές. Ο Ιμπραήμ που ήθελε να παρακάμψει με τέχνασμα τις Ελληνικές θέσεις, εγκλωβίζεται σε ένα αιματηρό «εκ του συστάδην» πόλεμο τριών ημερών. Στο ύψωμα της Δραμπάλας. 6000 Ελληνες αντιμετώπισαν 25000 Τουρκο-Αιγύπτιους. Οι 300 Φαλαισιώτες και Ακοβίτες, που είχαν οχυρώσει την προηγούμενη μέρα το ύψωμα της Δραμπάλας, ήταν στην πρώτη γραμμή άμυνας. Να σημειωθεί οτι στην μάχη της Δραμπάλας πολέμησαν και 48 γυναίκες ενώ υπήρχαν και 16 παιδιά, από Ακοβίτες που είχαν παρει τις οικογένειές τους μαζί, για να ζήσουν η να πεθάνουν για την πατρίδα.
Στο τέλος της τριήμερης μάχης το βράδυ της 7ης Ιουνίου, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης έδωσε εντολή αποχώρησης. Τα πολεμοφόδια είχαν τελειώσει και οι μαχητές κινδύνευαν με αφανισμό. Έκρινε ότι έπρεπε να συνεχίσει πια με την τακτική του κλεφτοπολέμου στα βουνά της Πελοποννήσου. Όμως η ζημιά στον εχθρό είχε ήδη γίνει. Οι απώλειες του Ιμπραήμ ήταν μεγάλες, ενώ οι υπόλοιπες Ελληνικές δυνάμεις στην Πελοππόνησο βρήκαν χρόνο να ανασυνταχθούν. Η μάχη της Δραμπάλας εδραίωσε την πεποίθηση οτι ο Ιμπραήμ δεν ήταν πια ανίκητος και οδήγησε στην νικηφόρα μάχη στους Μύλους, όπου ο Δημήτριος Υψηλάντης κατάφερε να σταματήσει τελικά την επέλαση των Τουρκοαιγυπτίων προς το Άργος και το Ναύπλιο.
Όπως μετά τις Θερμοπύλες ακολούθησε η Σαλαμίνα, έτσι και η τελική καταστροφή του Ιμπραήμ ήρθε μέσω θαλάσσης 2 χρόνια αργότερα, στην ναυμαχία του Ναβαρίνου.
Παρόλο που πέρασαν σχεδόν 200 χρόνια από την επανάσταση, καλούμαστε ως έθνος σε συνεχή αγώνα. Τα τελευταία χρόνια δοκιμάστηκε και δοκιμάζεται για άλλη μια φορά η αντοχή της Ελλάδας.
Όμως απο που αντλούνται οι αντοχές ενός έθνους;
Αντλούνται από τις μεγάλες στιγμές στην ιστορία του, αντλούνται από τις στιγμές που ένας λαός υπερβαίνει τα ελαττώματα και τις αδυναμίες του, αντλούνται από έντονες ιστορικές μνήμες, όπως ο ηρωισμός των Ελλήνων στην Μάχη της Δραμπάλας.
Βάζοντας στην άκρη τις προσωπικές επιδιώξεις, με ομόνοια, πίστη στον Θεό και στην Ελευθερία, κατάφεραν οι Έλληνες εδώ στην Δραμπάλα να μεγαλουργήσουν και να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο, ανυψώνοντας το ηθικό του Ελληνικού έθνους, ώστε να συνεχίζει να μάχεται.
Εάν θέλουμε να ισχυροποιήσουμε τις αντοχές της πατρίδας μας δεν έχουμε την πολυτέλεια να μετατρέψουμε τις γιορτές αυτές σε «γιορτές ρουτίνας», πρέπει να τις υποστηρίξουμε και να προβάλουμε τις αξίες στις οποίες πίστεψαν όσοι αγωνίστηκαν για να μας κληροδοτήσουν μια ελεύθερη πατρίδα.
Η Φαλαισία είναι ένα απο τα ιστορικότερα κομμάτια της Αρκαδίας. Σιωπηλή, περιμένει καρτερικά την ιστορική αναγνώριση και επιβράβευση. Είναι χρέος δικό μας και της πολιτείας, να αναδείξουμε κατά τους εορτασμούς του 2021, για τα 200 χρόνια απο την έναρξη της επανάστασης, τον τόπο ετούτο στον οποίο έζησαν, γεννήθηκαν, ανατράφηκαν και μεγαλούργησαν αντρειωμένοι αγωνιστές και πρωταγωνιστές του 1821. Ο ανδριάντας του Γέρου του Μοριά που στέκει εδώ μάρτυρας της μάχης της Δραμπάλας, αγναντεύει να δεί το σπίτι του στον Άκοβο και μας υπενθυμίζει ότι
«η μεγαλοσύνη των λαών δεν μετριέται με το στρέμμα, με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και το αίμα».
Ανήμερα της Πεντηκοστής, σε αυτό το θεόκτιστο βουνό, οι πρόγονοί μας από όλα τα χωριά της Φαλαισίας και τον υπόλοιπο Μοριά, υπο την αρχηγία του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, ξεκινούσαν να πολεμούν ακατάπαυστα για δύο μέρες και τρεις νύχτες, προσπαθώντας να αναχαιτίσουν την πλημμυρίδα που κόντευε να πνίξει την Πελοπόννησο.
Στο ιστορικό αυτό ύψωμα της Δραμπάλας αναμετρήθηκαν, για πρώτη φορά, τον Ιούνιο του 1825, δύο γίγαντες στρατιωτικοί της εποχής, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και ο Ιμπραήμ Πασάς. Η Μαχη της Δραμπάλας ήταν η τελευταία εκ του συστάδην μάχη ανάμεσα σε Οθωμανούς και Έλληνες. Ήταν η μεγαλύτερη σε έκταση μάχη που διεξήχθη στο χρόνια της επανάστασης στο σημερινό Δήμο Μεγαλόπολης και απο της σκληρότερες και φονικότερες μάχες του αγώνα.
Τόσο σημαντική ήταν η μάχη αυτή, που ο ίδιος ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, είχε εκμυστηρευτεί στον Ακοβίτη Καπετάν Γεώργιο Γεωργαντά ....
«Στην Δραμπάλα που θα βαρέσουμε τον Αράπη εάν τον γυρίσουμε πίσω γλιτώνει η πατρίδα, εάν περάσει και πάει στην Τριπολιτσά χάνεται η πατρίδα για πάντα και εμείς όλοι χαμένοι....»
Για να κατανοήσουμε την σπουδαιότητα της Μάχης της Δραμπάλας και τον λόγο που την παρομοιάζουν με την Μάχη των Θερμοπύλων, θα πρέπει να ακολουθήσουμε την ροή των γεγονότων που μας οδήγησαν σε αυτή.
Η απόβαση του Ιμπραήμ, τον Φεβρουάριο του 1825 στην Μεθώνη, βρίσκει τους Έλληνες σε εμφύλιο πόλεμο και του οπλαρχηγούς της Πελοποννήσου και τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη φυλακισμένους απο την Κυβέρνηση στην Υδρα. Η στρατιά του Ιμπραήμ είναι μεγάλη, άρτια εξοπλισμένη, με ευρωπαϊκά όπλα και πρότυπα οργάνωσης, εκπαιδευμένη από εκτοπισμένους Γάλλους αξιωματικούς του Ναπολέοντα. Ο στόχος της ήταν να καταπνίξει την επανάσταση και να εξανδραποδίσει την Πελοπόννησο.
Κάθε μορφή άμυνας των Έλληνων αποτυγχάνει στις καταστροφικές μάχες στη Σφακτηρία, στο Κρεμμύδι και στο Μανιάκι. Θυσιάζονται γνωστοί ήρωες όπως ο Αναγνωσταράς από το Λεοντάρι, ο Παπαφλέσσας από την Πολιανή, ο Κεφάλας απο το Δυρράχι. Ο Ιμπραήμ καταλαμβάνοντας την Καλαμάτα τον Μαίο του 1825, έμοιαζε πια ανίκητος, σαν άλλος Ξέρξης πριν τις Θερμοπύλες.
Η κυβέρνηση μπροστά στον κίνδυνο, αναγκάζεται να ελευθερώσει τους οπλαρχηγούς της Πελοποννήσου. Οι οπλαρχηγοί, με αρχηγό τον Θ. Κολοκοτρώνη, καταφέρνουν να συγκροτήσουν μια στρατιά 8.000 ανδρών και να οχυρωθούν στις αρχές Ιουνίου στα Δερβένια, το μοναδικό στενό πέρασμα που υπήρχε στον κεντρικό δρόμο από την Καλαμάτα προς την Τρίπολη. Εκεί, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης θέλει να εκμεταλλευτεί τη στενότητα του σημείου για να εξουδετερώσει το αριθμητικό πλεονέκτημα του αντιπάλου. Είναι βέβαιως ότι εκει μπορεί να σταματήσει την κατάκτηση της Τρίπολης.
Όμως, ο προδότης «Εφιάλτης» και η «ανοπαία ατραπός», υπήρχε και αυτή την φορά. Ένας Τούρκος Λεονταρίτης ενημερώνει τον Ιμπραήμ ότι υπάρχει μονοπάτι που παρακάμπτει την θέση άμυνας των Ελλήνων. Ο Ιμπραήμ οδηγεί στις 4 Ιουνίου το στράτευμά του δια μέσου της Σορόκας, στην Φαλαισία και στα νότα των Ελλήνων. Το τέλος της αντίστασης είναι κοντά.
«Ο Θεός έδωσε την υπογραφή του για την ελευθερία της Ελλάδος και δεν την παίρνει πίσω» είχε πει ο αρχιστράτηγος Κολοκοτρώνης και επαληθεύτηκε. Η μοίρα αναπάντεχα ήθελε τον ίδιο εκείνη την μέρα να βρίσκεται στο χωριό Άκοβος για παραλαβή προμηθειών και στρατολόγηση και όχι στην μακρινή θέση οχύρωσης στο Δερβένι όπου είχε τοποθετηθεί το στράτευμα. Μόλις λαμβάνει γνώση του γεγονότος, αντιδρά αστραπιαία. Διατάση του Ακοβίτες να κατασκευάσουν αυθημερόν ταμπούρια στο ύψωμα της Δραμπάλας, στέλνει σήμα να έρθει το μεγαλύτερο μέρος του στρατεύματος στην Δραμπάλα με εξαντλητική νυχτερινή πορεία, και αναχαιτίζει τους ανιχνευτές του Ιμπραήμ. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ήξερε την περιοχή καλά αφού είχε έρθει στον Άκοβο σε ηλικία 15 ετών, εκεί έζησε 12 συναπτά έτη, εκεί στον Άκοβο ανδρώθηκε ως αρματωλός, εκεί παντρεύτηκε και δημιούργησε την οικογένεια του.
Την επόμενη μέρα, στις 5 Ιουνίου οι πύλες προς την Τρίπολη ήταν κλειστές. Ο Ιμπραήμ που ήθελε να παρακάμψει με τέχνασμα τις Ελληνικές θέσεις, εγκλωβίζεται σε ένα αιματηρό «εκ του συστάδην» πόλεμο τριών ημερών. Στο ύψωμα της Δραμπάλας. 6000 Ελληνες αντιμετώπισαν 25000 Τουρκο-Αιγύπτιους. Οι 300 Φαλαισιώτες και Ακοβίτες, που είχαν οχυρώσει την προηγούμενη μέρα το ύψωμα της Δραμπάλας, ήταν στην πρώτη γραμμή άμυνας. Να σημειωθεί οτι στην μάχη της Δραμπάλας πολέμησαν και 48 γυναίκες ενώ υπήρχαν και 16 παιδιά, από Ακοβίτες που είχαν παρει τις οικογένειές τους μαζί, για να ζήσουν η να πεθάνουν για την πατρίδα.
Στο τέλος της τριήμερης μάχης το βράδυ της 7ης Ιουνίου, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης έδωσε εντολή αποχώρησης. Τα πολεμοφόδια είχαν τελειώσει και οι μαχητές κινδύνευαν με αφανισμό. Έκρινε ότι έπρεπε να συνεχίσει πια με την τακτική του κλεφτοπολέμου στα βουνά της Πελοποννήσου. Όμως η ζημιά στον εχθρό είχε ήδη γίνει. Οι απώλειες του Ιμπραήμ ήταν μεγάλες, ενώ οι υπόλοιπες Ελληνικές δυνάμεις στην Πελοππόνησο βρήκαν χρόνο να ανασυνταχθούν. Η μάχη της Δραμπάλας εδραίωσε την πεποίθηση οτι ο Ιμπραήμ δεν ήταν πια ανίκητος και οδήγησε στην νικηφόρα μάχη στους Μύλους, όπου ο Δημήτριος Υψηλάντης κατάφερε να σταματήσει τελικά την επέλαση των Τουρκοαιγυπτίων προς το Άργος και το Ναύπλιο.
Όπως μετά τις Θερμοπύλες ακολούθησε η Σαλαμίνα, έτσι και η τελική καταστροφή του Ιμπραήμ ήρθε μέσω θαλάσσης 2 χρόνια αργότερα, στην ναυμαχία του Ναβαρίνου.
Παρόλο που πέρασαν σχεδόν 200 χρόνια από την επανάσταση, καλούμαστε ως έθνος σε συνεχή αγώνα. Τα τελευταία χρόνια δοκιμάστηκε και δοκιμάζεται για άλλη μια φορά η αντοχή της Ελλάδας.
Όμως απο που αντλούνται οι αντοχές ενός έθνους;
Αντλούνται από τις μεγάλες στιγμές στην ιστορία του, αντλούνται από τις στιγμές που ένας λαός υπερβαίνει τα ελαττώματα και τις αδυναμίες του, αντλούνται από έντονες ιστορικές μνήμες, όπως ο ηρωισμός των Ελλήνων στην Μάχη της Δραμπάλας.
Βάζοντας στην άκρη τις προσωπικές επιδιώξεις, με ομόνοια, πίστη στον Θεό και στην Ελευθερία, κατάφεραν οι Έλληνες εδώ στην Δραμπάλα να μεγαλουργήσουν και να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο, ανυψώνοντας το ηθικό του Ελληνικού έθνους, ώστε να συνεχίζει να μάχεται.
Εάν θέλουμε να ισχυροποιήσουμε τις αντοχές της πατρίδας μας δεν έχουμε την πολυτέλεια να μετατρέψουμε τις γιορτές αυτές σε «γιορτές ρουτίνας», πρέπει να τις υποστηρίξουμε και να προβάλουμε τις αξίες στις οποίες πίστεψαν όσοι αγωνίστηκαν για να μας κληροδοτήσουν μια ελεύθερη πατρίδα.
Η Φαλαισία είναι ένα απο τα ιστορικότερα κομμάτια της Αρκαδίας. Σιωπηλή, περιμένει καρτερικά την ιστορική αναγνώριση και επιβράβευση. Είναι χρέος δικό μας και της πολιτείας, να αναδείξουμε κατά τους εορτασμούς του 2021, για τα 200 χρόνια απο την έναρξη της επανάστασης, τον τόπο ετούτο στον οποίο έζησαν, γεννήθηκαν, ανατράφηκαν και μεγαλούργησαν αντρειωμένοι αγωνιστές και πρωταγωνιστές του 1821. Ο ανδριάντας του Γέρου του Μοριά που στέκει εδώ μάρτυρας της μάχης της Δραμπάλας, αγναντεύει να δεί το σπίτι του στον Άκοβο και μας υπενθυμίζει ότι
«η μεγαλοσύνη των λαών δεν μετριέται με το στρέμμα, με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και το αίμα».