Ο Θοδωρής Κολοκοτρώνης Νοικοκύρης και Συμπέθερος στον Άκοβο

 

 

Είναι Πασίγνωστη η σκευωρία κατά των ηρώων µας Κολοκοτρώνη και Πλαπούτα επί "εσχάτη προδοσία". Στην διαβόητη "δίκη" Που έστησαν η Βαυαροί και οι ντόπιοι οι δοσίλογοι τους, εξεβίαζαν µε απαίσιους τρόπους τους ανυπέρβλητους, πραγµατικά ΕΘΝΙΚΟΥΣ ΔΙΚΑΣΤΑΣ,

Τερτσέτη και Πολυζωίδη για να προσυπογράψουν την θανατική καταδίκη τους. ΄Εφτασαν ακόµη και στο σηµείο να τους τσιγκλούν και τρυπούν µε τις ξιφολόγχες τους µέσα στην αίθουσα του Δικαστηρίου.

Αυτά τα θλιβερά γεγονότα ένωσαν με ισχυρούς δεσµούς φιλίας και εκτίµησης τον Θεοδωράκη με τους γενναίους Δικαστές του. Αργότερα αφηγήθηκε την βιογραφία του στον Γεώργιο Τερτσέτη ο οποίος την κατέγραψε µε απαράµιλλο τρόπο. Βάσει αυτών εξεδόθη το περίφηµο βιβλίο '΄ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΔ. ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ" το οποίον είναι σηµείο αναφοράς για τους Έλληνες που αγαπούν την Πατρίδα τους και την Αλήθεια.

Μεταξύ άλλων στην σελίδα 40 γράφει : "Στον Άκοβο συµπεθέρεψα µε τον Γεωργάκη Μεταξά προεστό και άνθρωπο του ντουφεκιού".

Εκεί στα ΣΑΜΠΑΖΙΚΑ (έτσι λεγόταν τότε ο Άκοβος και η ευρύτερη περιοχή του) υπήρχε ένας µεγάλος και δυνατός γαιοκτήµων και προεστός ονόµατι ΚΑΡΟΥΤΣΟΣ. Επί πλέον είχε και το προσωνύµιον ΄'ΒΙΛΑΕΤΙΛΗΣ". Προφανώς επειδή οι Τούρκοι τον λογάριαζαν ιδιαιτέρως λόγω του κύρους του στην ευρύτερη Επαρχία, του είχαν αναθέσει κάποια διοικητικά ή υπηρεσιακά καθήκοντα στο Βιλαέτι (Διοικητική διαίρεσις επί Οθωµανικής Αυτοκρατορίας).

Ο Καρούτσος είχε 3 θυγατέρες, την Αικατερίνη που την Παντρεύτηκε ο Θοδωρής. Την Σοφία που την Παντρεύτηκε ο Γεωργάκης Μεταξάς και µία άλλη που την πήρε ο Σταματελόπουλος (Πατέρας του Νικηταρά).

Ο Μεταξάς είχε καταφύγει κυνηγηµένος από την Ενετοκρατούµενη Κεφαλονιά στον ορεινό και απρόσιτο Άκοβο. Κατήγετο από αρχαία και αριστοκρατική οικογένεια του Βυζαντίου. Η Αυτοκράτειρα Άννα Κοµνηνή αναφέρει κάποιον ΜΕΤΑΞΑ, ανώτερο κληρικό από το έτος 1082. Κατά την άλωση του 1453 διέφυγον την χατζάρα των Αγαρηνών και έφθασαν με πολεµικό πλοίο του Δουκός της Γενούης και Ναυάρχου ΑΝDREA DORIA στην Χίο. Ο Α.DORIA είναι ένας εκ των κορυφαίων ηρώων του Ιταλικού έθνους. Κατόπιν οι Μεταξάδες µετέβησαν εις Κρήτην, Κεφαλονιά και Βενετία. Όλα αυτά τότε ανήκαν στην ΕΝΕΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Οι Μεταξάδες βοηθούσαν στρατιωτικά τους Βενετσιάνους συνεχώς επί 3 αιώνες. Επανειληµµένως είχαν συγκροτήσει Συντάγµατα Ελλήνων Εθελοντών, κυρίως από τα Επτάνησα. Αλλά και διάφορα άλλα Τουρκοκρατούµενα μέρη της Ελλάδας. Τα συντηρούσαν δε µε δικά τους χρήµατα. Πολεµούσαν υπό την σηµαίαν του Άγιου Μάρκου εναντίον της Ηµισέληνου όπου υπήρχε πόλεµος της Βενετίας εναντίον του Σουλτάνου ή άλλων Μουσουλμάνων. Είχαν πάντα την κρυφή ελπίδα ότι έτσι θα τους εδίδετο η ευκαιρία να ελευθερώσουν την Ελλάδα ή έστω κάποιο τμήµα της.

Στα τέλη του 17ου αιώνος ο Αναστάσιος Μεταξάς είχε υπηρετήσει ως Συνταγµατάρχης του Πυροβολικού του Δουκός και Αρχιστράτηγου της Βενετίας FRANCISCO MOROZINI. Είναι και αυτός άλλος ένας σπουδαίος εθνικός ήρωας της Ιταλίας. Μάλιστα το 1687 ενίκησε τους Τούρκους και πήρε ως λάφυρα τους δύο μαρµάρινους Λέοντες που κοσμούσαν την μπούκα του λιμένος Πειραιώς, εξ’αθτών ελέγετο τότε PORTO LEONE.  Επίσης  είχε βοµβαρδίσει, δυστυχώς και ανατινάξει τον Παρθενώνα κατόπιν Πολιορκίας. Τα κανόνια οικόσηµο του τα ειχε στήσει στον απέναντι λόφο του Φιλοπάππου, γι’αυτό  και το εκκλησάκι του Αγίου Δηµητρίου φέρει την προσωνυμία "Λοµπαρδιάρης".

Ο Αναστάσιος Μεταξάς και ο αδελφός του Άγγελος, µε βαθµό Ταγµατάρχη και το Σύνταγµα τους είχαν συντελέσει τα μέγιστα στην κατάληψη του Φρουρίου της Λευκάδας. Η Γαληνοτάτη Δηµοκρατία εις αναγνώρισιν των οικονοµικών θυσιών και αξιόλογων στρατιωτικών υπηρεσιών τους, τους απένειµε τον τίτλον του Κόµητος, καθώς και στους απογόνους τους, κατά το έτος 1691. Αυτόν τον τίτλον ανεγνώρισε και η ΙΟΝΙΟΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑ. Επί πλέον παρεχώρησε στον Αναστάσιο ως Τιμάριον την νησίδα Μεγανήσι δίπλα στην Λευκάδα. Αυτήν ουδέποτε την παρέλαβε ο Αναστάσιος πραγματικα. Μετα τον θάνατον του στα 1714, την αφήρεσαν απο τους υιούς του.

Αλλά να αναφέρουμε κατά ποιόν τρόπο ο Γεωργάκης Μεταξάς από Κόμης στην Κεφαλονιά με πολιτική δύναμη και πλούτο, βρέθηκε σοτν Άκοβο να φυλάει γουρούνια.

Με τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1770 η Αυτοκράτειρα Αικατερίνη απέστειλε Μοίρα του Στόλου της Μαύρης θάλασσας, υπό τον Ναύαρχο Ορλώφ να κτυπήσει τους Τούρκους στις Θάλασσες µας και να τους δηµιουργήσει αντιπερισπασµό ξεσηκώνοντας το Ελληνικό Γένος για Λευτεριά. Αυτά βεβαίως είναι γνωστά σε όλους.

Στην Ενετοκρατούµενη Κεφαλονιά η οικογένεια Μεταξά συγκέντρωνε χρήµατα και εθελοντές να αποστείλουν εκστρατευτικό Σώμα για να βοηθήσουν τα αδέλφια τους απέναντι στην Τουρκοκρατούµενη Ελλάδα. Ατυχώς εκείνη την συγκεκριµένη χρονική περίοδο η Ενετική Κυβέρνηση επρόσκειτο φιλικώς προς την Υψηλή Πύλη (Σουλτάνο), και δεν έβλεπε µε καλό µάτι οποιαδήποτε ενέργεια κατά της Οθωµανικής Αυτοκρατορίας. Οι Μεταξάδες µέσα στα πολιτικά και κρατικά πράγµατα είχαν ταχθεί φανερά κατά της αποφάσεως της Βενετίας να αλλάξει την µέχρι τότε τηρηθείσα πολιτική και διπλωµατική πορεία της. Είχαν υπηρετήσει πιστά και µε θυσίες τη Γαληνοτάτη Δηµοκρατία διότι εµάχετο τους αλλόπιστους Ασιάτες εχθρούς της Φυλής µας. Τώρα όµως τα πράγµατα άλλαζαν. Η οικογένεια Μεταξά εστράφη προς την Ρωσία διότι πίστευε ότι µόνο έτσι θα ελευθερωθεί η Ελλάς. ΄Ηδη πολλοί Μεταξάδες εµάχοντο µε βαθμούς Αξιωµατικών στον Τσαρικό Στρατό. Άλλοι είχαν πάει κρυφά στην Ελλάδα µε Εθελοντικά Ανταρτικά Σώµατα. Τότε πράκτορες της Ενετικής Κυβερνήσεως συνέλαβαν τον Πέτρο Μεταξά, πατέρα του Ανδρέα, μετέπειτα ήρωα του 1821 και επανειληµμένως Υπουργού και Πρωθυπουργού των Επαναστατικών Κυβερνήσεων αλλά και των επισήµων Κυβερνήσεων του Ελεύθερου Ελληνικού Βασιλείου. Ο Πέτρος Μεταξάς εστάλη αλυσοδεμένος στην Βενετία, έµεινε στην φυλακή 10 χρόνια και του εδήμευσαν την περιουσία. Ένας άλλος Μεταξάς, ο Γεωργάκης για να αποφύγει την σύλληψη συνεκρούσθη µε τους Βενετσιάνους και εσκότωοε έναν υψηλόβαθμο Αξιωµατούχο. Για να σώσει το κεφάλι του από τον δήµιο διέφυγε με ένα πλοιάριο στην Πελοπόννησο.

Αλλά και εκεί εκινδύνευσε να τον αναγνωρίσουν και συλλάβουν οι Τουρκικές Αρχές και να τον πα-ραδώσουν, έναντι αδράς αμοιβής, πίσω στους Βενετσιάνους. Τα ίδια έκαναν οι Τούρκοι με τους, Ελληνες και λοιπούς Συμµάχους Αξιωµατικούς που κατέφθαναν στις ακτές της Ιωνίας από τα Ελληνικά νησιά κατά το Β΄ Παγκόσµιο Πόλεµο, εκτός εάν προλάβαιναν οι Βρετανοί Πρόξενοι, ή Πράκτορες της Intelligence Service, και πλήρωναν πιο πολλά στους Τούρκους και τους Παραλάµβαναν αυτοί, αντί της Gestapo.

Ο Γεωργάκης Μεταξάς πήρε τα βουνά και κατέφυγε στο φυσικό οχυρό του Ακόβου, άγνωστος µεταξύ αγνώστων. Για να ζήσει µπήκε στην δούλεψη του προαναφερθέντος Καρούτσου του Βιλαετιλή και του έβοσκε τα γουρούνια και τα άλλα ζωντανά. Ο προεστός Καρούτσος κατάλαβε αµέσως ότι είχε να κάνει µε κάποιον ξεχωριστό και σηµαντικό άνθρωπο. Τον έβαλε αμέσως να του πει την ιστορία του και τον εξετίµησε. Ακολούθως τον πάντρεψε µε την θυγατέρα του την Σοφία. Την άλλη κόρη του όπως ήδη γράψαµε, την πήρε ο Θοδωράκης Κολοκοτρώνης.

Αυτό είναι το πρώτο συμπεθεριό Κολοκοτρωναίων και Μεταξαίων. Την τρίτη κόρη του Καρούτσου την πήρε ο πατέρας του µετέπειτα ήρωα του 1821, Νικήτα Σταµατελόπουλου.

Ο γιος του πρώτου Μεταξά στον Άκοβο και της Σοφίας Καρούτσου, ονοµάσθηκε Γιάννης. Αργότερα παντρεύτηκε την πρώτη εξαδέλφη του Θοδωρή, την Γιωργίτσα. Αυτή ήταν η κόρη του Αναγνώστη Κολοκοτρώνη, ο οποίος ήταν αδελφός του Κωνσταντή. Ο Κωνσταντής ήταν ο πατέρας του Θοδωρή. ΄Ετσι έχουµε και δεύτερο συµπεθεριό Μεταξάδων και Κολοτρώνηδων.

Η Γιωργίτσα Μεταξά, το γένος Κολοκοτρώνη, ήταν πεντάµορφη και γενναία. Έλαβε µέρος στην µάχη της ΔΡΑΜΠΑΛΑΣ όπου και έκοψε το λαιµό ενός Αράπη. Ο σύζυγος της Γιάννης Μεταξάς έπεσε ηρωικά στο Μανιάκι επικεφαλής 30 συµπατριωτών µας Ακοβιτών, µαζί και ο Δηµήτριος Μεταξάς. Όλοι έδωσαν την ζωή τους για την Λευτεριά. Μόνο ένας εγλύτωσε και όταν εγύρισε στο χωριό µας και ανήγγειλε το θανατικό, οι γυναίκες του χωριού τον υποπτεύθηκαν  ότι είχε "λακίσει". Του είπαν: "Οι άντρες µας χάθηκαν και εσύ δεν έχεις το δικαίωµα να µένεις ζωντανός". Τον σκότωσαν µε πέτρες, ξύλα και ξινάρια.

Την άλλη κόρη του Αναγνώστη Κολοκοτρώνη, ονόµατι Στεκούλα, την παντρεύτηκε ο Δηµητράκης Κολιόπουλος ή ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ. Εδώ βλέπουµε µία ολόκληρη σειρά από συµπεθεριά διασταυρούµενα. Δυνατές και επιφανείς οικογένειες που τα ονόµατά τους έγιναν θρύλοι αργότερα στο 1821. Με τα ηρωικά κατορθώµατα τους έγραψαν χρυσές σελίδες στην Νεώτερη Ελληνική Ιστορία. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι αυτοί οι Πολέµαρχοι ήταν τόσο δεµένοι μεταξύ τους και µάλιστα συμπεθέριαζαν για να ισχυροποιούνται ακόµη περισσότερο. Αυτά γινόντουσαν πολλά χρόνια προ της Εθνεγερσίας, λες και το ήξεραν και έφτιαχναν προκαταβολικά τους πυρήνες του Επαναστατικού Στρατού. Διότι Περί αυτού πρόκειται. Κολοκοτρωναίοι, Μεταξαίοι, Σταµατελόπουλοι, Πλαπουταίοι (και φυσικά άλλοι) ήσαν οι βασικοί πρωταγωνιστές του αγώνα στην Πελοπόννησο. Υπήρξε και άλλο συµπεθεριό µε µία άλλη γνωστή και δυνατή φαμίλια των Τζαµουραναίων. Αυτοί ήσαν Ηπειρώτες οπλαρχηγοί και αγωνιστές. Είχαν κατέβει στον Μοριά στις αρχές του 1800 µαχόµενοι συνεχώς και διαφεύγοντας τους διωγμούς και τον θάνατο από τους Τούρκους και τους Τουρκαλβανούς.

Ο Πρώτος Μεταξάς στον Άκοβο, ο Γεωργάκης, λόγω του διπλού ουµπεθεριού µε τους Κολοκοτρωναίους τους εφοδίαζε συνεχώς στα βουνά κατά τα χρόνια της Κλεφτουριάς, πολύ προ του 1821. Βεβαίως οι προδότες και χαφιέδες ποτέ δεν έλειψαν από την φυλή μας. Τον εκάρφωσαν στον Σουλτάνο ο οποίος έστειλε ειδικό φιρµάνι να τον «χαλάσουν» οπωσδήποτε. Ο Τούρκος Αστυνόμος έκανε πρόσκληση όλων των προεστών, τάχα να συζητήσουν διάφορα θέµατα της Επαρχίας και τον έφαγε µε µπαμπεσιά πυροβολώντας τον εξ επαφής ενώ έκαναν περίπατο μιλώντας φιλικά. Ο σωµατο-φύλακας του ο λεβέντης Τσιχριτζής, δεν πρόλαβε να αντιδράσει αποτρεπτικά. Το πτώμα του Γεωργάκη Μεταξά μετά το αποκεφάλισαν και έστειλαν το κεφάλι του στον Σουλτάνο για να αποδείξουν την εκτέλεση της διαταγής του. Αυτά έλαβαν χώρα στην Καµάρα που ήταν η Έδρα της Διοικήσεως τότε, λίγα χρόνια προ του 1821. Επειδή εκινδύνευε να δολοφονηθεί και ο γιος του ο Γιάννης, διέφυγε και κρύφθηκε σιην πολυπληθή Σµύρνη µε την βοήθεια του Θοδωρή. Λίγα χρόνια αργότερα, αλλά προ της Επαναστάσεως γύρισε και εκδικήθηκε τον Αστυνόµο. Τον πυροβόλησε εξ αποστάσεως με ειδικό καρυοφίλι και ειδική γόµωση Μπαρλαμά. Αυτός ήταν δύο βόλια συνδεδεμένα µεταξύ τους µε ένα κοµμάτι σύρμα, ορισμένου µήκους κατά περίπτωσιν.

Μόλις έβγαιναν τα βόλτα από το στόµιο της κάνης το σύρµα ετεντώνετο και επενεργούσε σαν µία λεπίδα. ΄Ετσι το κεφάλι του Τούρκου Αστυνόμου πετάχτηκε 30 μέτρα μακριά.

Ανέκαθεν ο Μοριάς ήταν φιλόξενος και ιδιαίτερα ο Άκοβος ασφαλές καταφύγιο των µαχόµενων Ελλήνων Πατριωτών.

Μακάριοι οι ηρωικοί πρόγονοι µας που είχαν τη έξυπνη αυτή πρακτική των συµπεθεριών µεταξύ τους και άλλων πολεμικών οικογενειών. ΄Ετσι οργάνωσαν καλλίτερα την αυτοάµυνα τους εναντίον των Απίστων και Βαρβάρων Κατακτητών. ΄Ετσι εµείς αναπνέουµε ελεύθεροι σήµερα.

ΚΑΤ’ ΕΥΘΕΙΑΝ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΤΟΥ 1821

ΝΙΚΗΤΑΣ ΤΖΙΑΜΟΥΡΑΝΗΣ. Υπολογίζεται ότι γεννήθηκε στα 1839 και απεβίωσε το 1930. Η φωτογραφία είναι του 1924. Ειχε λάβει μέρος σαν «εθελοντής» σε ορισµένες «εκστρατείες» για την απελευθέρωση της Θεσσαλίας που τότε ακόµη ειρίσκετο υπό τον Τουρκικό ζυγό. Δυστυχώς το μικρό Ελληνικόβασίλειο εξαναγκαζόταν από τις Μεγάλες Δυνάμεις που ευνοούσαν τον Σουλτάνο να τα «μαζεύει» και να αποχωρεί. Από την αναγνωριση του νεότερου Ελληνικού κράτους στις 21.7.1832 (Συνθήκη Κωνσταντινουπόλεως) και μέχρι τους νικηφόρους Απελευθερωτικούς πολέμους του 1912, έγιναν πολλές τέτοιες αιιοτυχημένες προσπάθειες.

ΗΛΙΑΣ ΜΕΤΛΞΑΣ του Αναστασίου Μεταξά από τον Άκοβο και της Ελένης Κολοβού από το Λεπτίνι. Ο γνωστός στους παλαιότερους «Γερολιάκος». Είναι εγγονός του Γιάννη Μεταξά που έπεσε στο Μανιάκι. Γεννήθηκε το 1863 και απεβίωσε το 1948. Στην φωτογραφία του 1885 φέρει την επίσημη στολή του Κληρωτού Δεκανέα του Ιππήλατου Πυροβολικού. Στον ατυχή πόλεµο το 1897 επεστρατεύθη εκ νέου μετον βαθμό του Λοχία και διεκρίθη σε πολλές μάχες.

 

 

Πηγή: "ΑΚΟΒΙΤΙΚΑ ΝΕΑ"